Najstariji dokument koji govori o cupping terapiji i puštanju krvi pronađen je u Makedoniji, a star oko 3300 godina. Nakon 700 godina, seobama naroda dokument se prebacuje u Kinu i tamo dopunjava njihova saznanja i praktikovanja cupping terapije. Na području drevnog Egipta i Mesopotamije hidžami se nije pristupalo ozbiljno sve do 400. godina p.n.e., kada se definišu 4 elementa koja čine ljudske karakteristike, a to su: zemlja, vatra, voda i vazduh. Ova teorija tvrdi da je ljudsko tijelo ispunjeno od ovih elemenata, a koje kada su u ravnoteži, tijelo je zdravo. Ovi elementi predstavljaju hormone, kao žive supstance koje prolaze našom krvlju i kreiraju naše raspoloženje i karaktere. One formiraju četiri temperamenta kod čovjeka: kolerični, melanhonični, sangvistični, i flegmatični. U egipatskim grobnicama je pronađen dokument, pod nazivorm ” Ebers Papyrus” i uzima ga grčki kralj Kekrops i prenosi u Staru Grčku. Hipokrat, otac medicine i Galen koriste ove podatke i pišu o benefitima hidžame. Unutar Sjedinjenih Američkih Država, hidžama se radila kao dio medicinskih tretmana sve do 1860. godine. Evropa – hidžama je bila popularna sve do 18 vijeka. U Francuskoj je postojala djelatnost berbera hirurga, pa je 1505, godine Univerzitet u Parizu počeo da ih školuje. U Velikoj Britaniji, 1512. godine postojali su doktori – berberi koji su imali svoje radionice i radili Hdižamu. Hidžama je tako tamo praktikovana do 1900-ih godina do trenutka masovnog razvoja farmaceutske industrije. Potom se na području Evrope i SAD-a zabranjuje protestima Katoličke crkve i tako hidžama pada u zaborav. 1921. dokazana tada u Švedskoj, teorija da krvlju prolaze žive supstance – hormoni, a da ih Hidžama dovodi u ravnotežu. Hidžama ili rogovanje, kako se ona drugačije naziva u nekim starim srednjovjekovnim spisima, stigla je sa Atosa ( Sveta Gora, Grčka). U to vrijeme manastiri su bili jedini edukativni centri, gdje se vršio koliko, toliko naučni rad, pa se tako i medicina učila unutar manastira.
