Na dan 1 jul 1818 godine rodio se Mađarski ljekar Ignjac Semelvajs. Nema porodilje u 19 vijeku, koja ne duguje svoj život mladom mađarskom ljekaru, koji je umro sam, napušten i neshvaćen, u duševnoj bolnici i to samo zato što je naučna javnost toga doba odlučila da odbaci jednostavno rješenje medicinskog problema, koji je odnosio hiljade života svake godine. Ignajc Filip Semelvajs je zvanje doktora stekao 1844. godine u Beču, gde je 1847. i imenovan na dve godine za načelnika porodilišta univerzitetske klinike koja je bila poznata po tome što je zbrinjavala siromašne žene i one koje su rađale vanbračnu decu a još poznatija po tome što su porodilje dolazile zdrave, rađale, a zatim kroz nekoliko dana umirale u groznici. S’druge strane, žene koje su imale tu prednost da se porode kod kuće, retko su umirale od puerperalne groznice. Da zabuna bude veća, ista stopa smrtnosti je pratila skoro sva porodilišta, širom Evrope. Sirote žene su molile da ih porode na ulici, samo da ne odu u bolnicu. Većina ljekara je stanje prihvatala zdravo za gotovo, ali ne i Semelvajs, koji je bio duboko ganut vapajima umirućih. Stotine sati je proveo nad tijelima umrlih, tražeći bilo šta za šta bi se mogao uhvatiti. Poslije nekoliko mjeseci traganja, uočio je da je na I odjeljenju, gdje sa ženama rade ljekari i studenti medicine koji pored porođaja konstantno vrše i autopsije u pridruženoj prostoriji, smrtnost bila 29%, dok je na odjeljenju koje su vodile babice ta stopa bila svega 3%. A, onda se desilo nešto sasvim neobično, nešto što je površnim posmatračima promaklo, ali ne i Semelvajsu. Tokom jedne autopsije, nad ženom koja je umrla od posledica puerperalne groznice, nepažljivi student je posekao patologa Jakoba Kolečku, Semelvajsovog dobrog prijatelja. Nesrećni patolog je dobio trovanje krvi i umro od bolesti slične puerperalnoj groznici. Semelvajs je tada shvatio da postoji NEŠTO, što doktori i studenti medicine prenose svojim rukama, sa jednog pacijenta na drugog, čime prouzrokuju nastanak opake bolesti. Za Semelvajsa rješenje je bilo očigledno. Maja 1847, naredio je svim ljekarima, studentima i babicama u bolnici da svoje ruke moraju dobro da operu u hlorisanoj vodi, prije svakog pregleda i porođaja. Mnogi autoriteti su bili uvrijeđeni, ali pošto je imao autoritet načelnika, novi propisi su sprovedeni u praksu. Stopa smrtnosti je oborena na manje od 1%. Mlađi ljekari su lako prihvatili novo pravilo, ali stariji su ovakvu praksu, kao i samog Ignjaca, posmatrali sa omalovažavanjem. Semelvajs je bio skroman čovjek i svoje rezultate nije javno iznosio. Godinu za godinom, praksa je rađala bogat plod; dok je s’druge strane, godinu za godinom, Ignjac je ismjevan i kritikovan u naučnim časopisima i među vodećim akušerima Evrope toga doba. Konačno je profesor Klajn, koga je mladi Semelvajs sve više iritirao, odlučio da za bolest okrivi faktore iz vazduha, a mjesto prvog asistenta ponudi drugom ljekaru koji nije priznavao Semelvajsove metode. Smrtnost na odjeljenju je munjevito porasla na 20%. 1861 godine, Semelvajs se vraća u Budimpeštu, gde objavljuje svoje kapitalno djelo, “Etiologija, pojam i profilaksa pueperalne groznice” u kom je pokazao kako pranje ruku od strane ljekara može spasiti hiljade života. Njegov rad je javno izvrgnut podsmjehu. Svako ko bi izrazio simpatije prema Semelvajsu, više nije bio siguran za svoje radno mjesto. Konačno su zbog mukotrpne borbe sa vetrenjačama, Semelvajsovi psihički bedemi počeli da popuštaju. 1865 godine je primljen u Bečki sanatorijum, zbog sloma živaca. Iz nepoznatih razloga sam sebi otsjeca prst i uskoro umire od iste one bolesti od koje je umro i njegov kolega Kolečka, a od koje je spasio hiljade žena. Iste godine, svega par dana prije tragičnog čina, Jozef Lister počinje da naprskava na ruke i instrumente, rastvor ugljene kiseline tokom operacije. Iskreni Lister (uveo sterilizaciju hiruških instrumenata), inspirisan Semelvajsovim radom, odaje tragičnom heroju posljednju poštu rječima: “Bez Semelvajsa, moja dostignuća bila bi beznačajna.”